Curuk Mustajab

Carpon: Nazarudin Azhar

LAIN beurit samanéa! Pasti beurit kajajadén! Bagian tina konspirasi politik!
Mustajab ngagerung. Manéhna melong dua curuk leungeunna nu buntung. Dempes dina buku nu kadua ti tungtung. Enya, ngaranna pasti masih kénéh curuk, najan ukur sapotong, tapi curuk nu geus ilang wibawana.

Manéhna ngacungkeun curukna. Buntet. Geuleuh kadeuleuna gé. Ukur sabuku. Saliwat mah malah leungeunna jiga keur meureup, ngan aya nolol saeutik, si curuk téa.

Mustajab najong pot kembang tepi ka peupeus. Can kénéh puas, sukuna rék najong korsi, tapi kaburu sadar, korsina kai jati. Ucing nu keur nagog bari melongkeun dina kékéséd, bangun nu boga pirasat, belesat lumpat ngaliwatan buruan, terus moncoran pager, kabur ka peuntaseun jalan.

Bari mébérkeun ramo-ramo leungeunna, awak Mustajab ngageter. Karék saminggu dibuka perbanna, sanggeus rutin diubaran ku dokter nu ngahaja diangkir ti kota. Manéhna teu hayang ngawiwirang karep ku datang ka puskesmas atawa rumah sakit atawa ka tempat prakték dokter. Kaleungitan dua curuk alatan dihakan beurit, éstu geus jadi hiji siksaan lahir batin nu ngalantarankeun manéhna aya kana tilu bulanna teu liar ka mamana. Numpi di kamar bari gegerungan. Lain, lain lantaran nyeri nu nyanyautan dina leungeunna, tapi lantaran nyeri nu ngalémbéréh tina puncak kanalangsa, asa diteungteuinganan ku nasib kudu kaleungitan curuk nu salila ieu jadi simbul tina pangawasana. Kanyeri nu terus ngamalirkeun amarah, ngagolak dina dadana, jadi tanaga nu rosa pikeun ngahanca sakabéh kadaharan nu disuguhkeun ku Ratna.

Ukur Ratna nu bisa meper kasedihna. Pamajikanana nu kadua. Nu bisa ngahibur ku carana nu has.

“Teu nanaon atuh, Pih, teu gaduh curuk mah. Da kanggo abdi mah mangpaat kénéh jajangkung tibatan curuk mah,” pokna bari ngadilak.

Mun geus aya dilak éta, getih Mustajab sok béda nyéakna, henteu kana dada jeung sirah, tapi ka lebah anggahota badan nu lian, nu bisa jadi panglipur pikeun saheulaanan.
Tapi mun geus ngalakukeun pagawéan nu ngalibetkeun mangpaat curuk, kasedihna ngoléab deui. Amarahna merejih, ngagolak, mudal mun keur teu kaampeuh. Barang-barang di imah pamajikanana nu ngora, nu geus dianjrekkan ti saprak meunang musibah, geus réa nu diganti ku nu anyar. Kalan-kalan mah aksina ngumbar amarah katarumpangan ku pangrasa réa dunya. Naon waé nu sakirana lemah pikeun obyék tajonganana, taya nu manggapulia.
Tapi geus tilu poé ieu, ukur pot kembang nu nyangkorah peupeus dina panyawéran, minangka korbanna. Ratna keur ka salon. Manéhna nyorangan di imah, nyoba-nyoba negerkeun manéh. Ngajaran ka luar najan ukur lajag-léjég dina téras. Imahna rada nénggang ti nu lian. Béda jeung imah nu dicicingan ku pamajikan nu kolot. Di tetengah lembur pisan. Deukeut pasar désa.

Beurangna méméh kajadian, manéhna nguriling di pasar. Poé Kemis Pahing. Ka unggal jongko manéhna datang, ngajak sasalaman ka nu dagang. Geus aya kana dua bulanna manéhna soméah. Sikep nu éstuning barang langka bisa bijil ti cungap nu salila ieu teu weléh dangah. Ieu aing pangkayana. Ieu aing hormateun saréréa.

Di pasar, manéhna teu weléh ngagakgak seuri. Diiring ku Daroji jeung Masnan, dua pakacar satiana, nu ngajingjing balanjaan.

“Rék nyalon jadi kuwu, ceuk béja mah,” ceuk tukang pindang, diukna doyong ka lebah tukang tahu.

“Paingan atuh,” kecewis nu némbalan. “Ukur meuli sabungkus ka urang mah…” jebi.

“Urang mah komo ukur diajak sasalaman wungkul…”

Mustajab anjog ka jongko bako.

“Haturan Agan, mangga, bako molé bako tampang, daun kawung dibeungkeutan. Hésé saré ngajapapang, nu ngacung teu… kaleupeutan… Aheuheuheu….” Tukang bako hégar pisan menerkeun silana.

Mustajab ngagakgak, gék diuk dina korsi panjang nu sabenerna mah depek teuing pikeun awakna nu bayuhyuh. Curuk katuhuna diutek-utek heula bari nempoan rupaning bako. Terus nunjuk, “Bungkus!” pokna. “Bonusan nya!”

Sagalarupana kabayang deui ku Mustajab.

Di pabrik aci, curukna dituturkeun ku kasuhud para pagawé nu dadak sakala ningkat ténsina. Di kebon kopi, curukna mampuh ngagerakkeun pagawé nu saméméhna talangké. Di sawah, nu ngarambét ngapikkan hanca gawéna  mun curuk nu boga jeceng ka lebah nu masih kénéh bala.

Mustajab ngeupeulkeun leungeunna.

Di buruan masjid, curuk Mustajab tutunjuk ka ditu kadieu bari nyarita kumaha kuduna nyieun wangunan nu bener. Kulah hadéna lain di dinya. Munara kuduna beulah ditu. Manéhna jangji rék ngawangun masjid nu leuwih agréng. Di jalan, méh saban batu nu parentul katunjuk ku curukna bari nyarita kumaha pentingna ngawangun jalan pikeun ningkatkeun perékonomian masarakat.

“Inprasetruktur kudu jadi nu utama,” pokna ka jalma-jalma nu aya di dinya. Kecap “inprasetruktur” jadi bagian tina sababaraha kecap anyar nu kudu diucapkeun kalawan paséh sakumaha nu disarankeun ku Guru Mimid, anggota tim suksés nu jadi kapercayaan manéhna pikeun nyusun bahan pidato.

“Apal geus sabaraha puluh taun ieu sasak gantung umurna?” pokna hiji poé, basa manéhna jeung tim suksés ngaroris rawayan di walungan Ciséél. Curukna lempeng ka lebah sasak nu oyag ku nu ngaliwat.

“Upami teu lepat mah, saur Aki Mar’i, didamelna téh sawaktos sareng basa anjeunna disepitan…” ceuk Hatimi, warga nu imahna sisi walungan. “Meureun kana taun opatpuluhan mah, nya, Dim?”

Hadim nu keur ngahua awi di buruan imahna unggeuk bangun nu henteu teuing.

“Geus teu layak pikeun inprasetruktur. Kudu diganti ku jambatan nu keweg, dibeton!” ceuk Mustajab.

“Saé atuh dibeton mah, ngarah si Mamay teu tiporos waé saban balik sakola,” ceuk Hatimi.
“Keun ku kami diusahakeun! Matakna ari milih kadés ulah nu kuuleun!” Mustajab nyaritana tatag. Tim suksésna keprok.

Mustajab ngarahuh. Ucing nu tadi jicir, ningali kaayaan nu bangun geus kondusif, manéhna rerencepan asup ka buruan, terus nagog nyérangkeun tina handapeun tangkal kembang keretas.

Rét ka ucing. Ras ka beurit. Angen Mustajab seueul deui. Tapi manéhna satekah polah meper amarahna.

“Fokus kana program, Pih,” ceuk Ratna tadi peuting. “Cita-cita, Apih…”

Sakeudeung deui pendaptaran, terus kampanyeu.

Naskah pidato apalkeuneun geus katarima ti Guru Mimid, dianteurkeun ku Daroji. Pidato mun keur nganjang ka pangajian. Pidato mun keur ngumpul jeung kelompok tani. Pidato keur waktuna engké kampanyeu méméh pilkadés. Tapi nyekel lambaran keretas téh ayeuna mah jadi siksaan nu rohaka. Curukna.

Malem Jumaah, harita téh. Manéhna ngimpi keur nangtung dina mimbar. Pidato kalayan lancar, intonasina sakumaha nu diajarkeun ku Guru Mimid. Sababaraha repetisi merenah dina undakan lentong nu dijurung ku tahapan tanaga dina ngunikeun sora. Curukna masieup dina tingkatan nu pas. Ti mimiti sajajar jeung taktak, terus ningkat saluyu jeung wirahma kalimah nu diucapkeun kalayan pertéla, tepi ka ngacung ka langit. Ger hadirin di hareupeun balé désa surak. Keprok. Suit.

“Hidup Mustajaab! Hidup Mustajaaab!” Tim suksés pangtarikna.

Tapi Mustajab terus ngocéak, getih mancer tina dua curukna. Di para kadéngé sora ngagebrug. Ratna ngoréjat, ngeureuceum, terus molohok ningali getih. Peuting nu éndah dipungkas ku kajadian nu teu asup akal! Leungeun Mustajab ranggah, baloboran. Dua curukna ilang. Malah, tepi ka datangna dokter geus rada beurang, curukna ilang tanpa karana. Dikotéktak di kamar, di tengah imah, di dapur, di para, di buruan…

“Tapak huntu beurit,” ceuk dokter nu keur ngabulen leungeun Mustajab.

Mustajab kekerot. Gumalingging. Muriang nu dilantarankeun ku sababaraha sangkaan nu terus jadi ulekan dina dadana, dina sirahna.

Beurit naon nu bisa ngarumpungkeun curuk kénca katuhu dina waktu nu sakilat pisan bari teu ninggalkeun juringkangna? Panto kamar nutup. Taya liang na palapon. Jandéla buni. Érang-érang dikasaan. Taya nu nyurigakeun. kamana losna? Ti mana datangna?
Beurit kajajadén. Titahan jalma nu julid.

Pamajikan nu kolot? Lawan politik?

Ditataan ku ingetan, dipapay dikira-kira saha pijalmaeunana.

Poé Jumaahna, Sahidah, pamajikan nu kolot datang, rawah-riwih. Ditelepun cenah ku Ratna, yén salaki maranéhna meunang musibah. Peutingna Sahidah ngariungkeun tatangga, ngaraji yasin pikeun kasalametan Mustajab. Moal mungkin, pamajikan nu sakitu soléhahna nyieun peta nu nyilakakeun.

Lawan politik? Si anu, si anu, jeung si anu. Opat urang dukun panuduhan si Masnan diangkir hiji-hiji, taya nu bisa nuduhkeun saha-sahana nu boga dosa. Dukun nu kaopat mah kalah ngabarubahkeun da ngadon kasurupan, bari sagala dipénta. Ahirna digarotong ku si Masnan jeung Daroji ka luar ti imah.

Hiji waktu pasti bakal kapanggih sasaladna! Kitu ceuk kayakinanana.

Curuk nu salila ieu jadi wawakil sabot metakeun rasa kawasa, kiwari ilang dangiangna. Jalma jegud nu curukna dipikaajrih ku sakur pagawé, minimal mun keur hareupeun, kiwari kudu kaleungitan banda nu pangdipikareueusna. Kabiasaan tutunjuk, nuduh ka batur mun aya masalah, nunjuk rorék pihak nu lian mun aya bancang pakéwuh bari ngamangkeun curukna, kiwari tinggal panineungan. Curukna geus teu jiga curuk.

“Pokus kana tujuan!” gerentes Mustajab. Manéhna ngadéngé béja, yén anggaran keur désa ayeuna aya samilyarna per taun. Meureun tina sakitu téh bakal kabagéan sabaraha persénna mah.

“Matakna tong seueur émutan, Apih kudu jadi kadés!” ceuk Ratna.

Eungkeut-eungkeut rasa percaya dirina nguniang deui. Mustajab paromanana geus jiga sabihari. Leungeunna geus cageur. Amarahna geus peper. Manéhna latihan pidato. Ngacungkeun curukna, tapi leungeunna ngareunteut deui.

“Cobian ku jempol, Pih,” Ratna méré saran. Dicobaan bari pidato, bet kalah jiga nu keur ngajempolan nanahaon. Teu umum pisan pidato bari hayoh waé ngacungkeun jempol.
“Cinggir…” Ratna daria.

Dicobaan ngacirkeun cinggir.

“Jiga nu ngahina, atawa ngajak pacantél,” ceuk Ratna deui.

Nyobaan bari meureup, jiga nu ambek-ambekan.

“Maké jariji, hésé lempeng…” ceuk Mustajab, bari nyontokeun ngacungkeun jarijina.

“Ku jajangkung wé atuh, Pih. Paporit abdi,” Ratna ngahihih.

“Tah, lumayan bisa nunjuk kieu mah…” ceuk Mustajab. “Saliwat mah jiga ku curuk nya?” sorana atra keur ngahibur manéh.

Waktuna kampanyeu, Mustajab geus bangun taya masalah. Naskah pidato, najan seuseut seuat, bisa katalar sawaréh. Ceuk Guru Mimid, nu penting intina nu kudu kacangkem. Upamana ngeunaan inprasetruktur jeung pentingna pangwangunan.

Poé nu geus ditangtukeun, hareupeun balé désa, Mustajab geus saged rék kampanyeu.  Diuk bari ngodok saku jasna. Rét ka Supéndi, inkumben, keur seuri leutik, duka nyeungseurikeun naon. Rét ka si Musa, calon urang Cipicung, keur nyusutan késang. Di hareupeun panggung, masarakat tumplek ngadagoan acara dimimitian. Pangpangna mah di ahir acara bakal aya hiburan organ tunggal, midangkeun biduan dangdut kawentar ti kabupaten, Imas Vibrator.
Calon kahiji. Mustajab geus sayaga rék biantara. Mimiti rada karagok rigig gésturna. Tapi tim suksésna nu terus nyumangetan ti sisi panggung, nguniangkeun deui wawanénna.
“Sadérék sadaya!” Manéhna ngusikkeun leungeunna, rék ngacung, tapi kaburu sadar kana kondisi. Leungeunna ngarempod sakeudeung, tapi kituna téh bangun nu ngawahan pikeun ngacung. Éta wé, sanggeus ngarénghap, pok manéhna nyarita bari ngacungkeun jajangkung leungeun katuhuna, “Pangwangunan téh…”

“Pakyuuuu!” ceuk sababaraha urang barudak ti hareupeun panggung, bari tanggah ningali leungeun Mustajab. Sawaréh cicirihilan.

“Pangwangunan…!” pokna deui leuwih bedas.

“Pakyuuuu!” témpas barudak tinggorowok.

Mustajab rungah-ringeuh.***

Tasikmalaya, 31 Agustus 2016

Kantos dimuat dina Tribun Jabar, September 2016

Awéwé nu Kabawa Hujan

Carpon: Nazaruddin Azhar

Cakakak manéhna seuri bangun genah. Enya, nyakakak lir nu manggih kabungah taya hinggana. Jep, ngadadak eureun seurina, kerung bari ngadoyongkeun awakna. “Ceuk saha?” pokna bari nunjuk duka téh teuing, tablo sakeudeung, terus ngenyot ududna bari ngaléjég.

Bulan jeung Halimun

Carpon Nazarudin Azhar

Manéhna nyorangan na korsi taman. Handapeun lampu nu nebarkeun sinar konéng kana buukna nu galing muntang. Beungeutna geulis, najan basa cipanonna ngembeng deui, kageulisanana jadi katémbong layu. Duka naon nu jadi marga lantaran, nepi ka manéhna kudu terus nyusutan cipanon, sabot peuting meuntaskeun manéhna kana poé nu anyar, sabot taya jalma lian nu sadar yén di taman nu perenahna di tengah kota éta, aya wanoja keur nyorangan.

Bulan ngaguliweng seukeut jiga arit. Pikeun leuwihna langit némbongkeun sababaraha béntang tingkaretip.

Si wanoja miceun tisu nu geus cipruk, terus nyabut deui salambar nu pangahirna. Deukeuteunana kembang keretas geus ibunan. Manéhna ngarénghap tur sama sakali teu boga karep pikeun ngarérét arloji nu meulit na leungeun kéncana. Naha waktu téh geus jadi hiji hal nu ku manéhna hayang dipopohokeun? Naha naon nu geus disogrogkeun ku waktu saméméh manéhna jadi hiji-hijina pangeusi taman tur dibarung ku kasedih nu bangun taya hinggana?

Kuduna mah manéhna aya di hiji tempat nu merenah wayah kieu téh. Dibulen simbut haneut tur disenangkeun ku impian-impian éndah. Atawa kuduna mah manéhna aya dina tangkeupan hiji lalaki nu teu pernah boga ungkara séjén pikeun haréwoskeuneun, lian ti kecap tresna jeung kangen. Heueuh. Dunya téh geuning pinuh ku kecap ‘kuduna mah’, lantaran nyakitu téa, bet aranglangka saluyu jeung kahayang urang.

Jalan nu perenahna kiduleun taman éstuning simpé. Teu lila katémbong aya béca ngaliwat. Manéhna hayang pisan ngageroan si tukang béca sangkan bisa nganteurkeun manéhna ka hiji tempat méméh peuting lekasan. Tapi manéhna ukur melong éta béca nu terus ilang lebah tikungan, kahalangan ku wangunan-wangunan toko nu katémbong ngungun.

Hawa kacida tirisna. Calana jins jeung kaos nu saraket awakna karasana leuwih ipis tibatan kulit bawang. Manéhna masih kénéh melong jalan. Katémbong aya deui béca nu ngaliwat sanggeus hiji sédan ngadius ka kulonkeun. Manéhna engab rék ngageroan tukang béca, tapi teu tulus. Najan kitu, katémbong éta béca téh eureun, sanggeus sababaraha detik terus méngkol, asup ka jalan leutik tina papingblok nu meulah taman, terus méngkol ngaliwatan amparan jukut.

Béca eureun. Si tukang béca melong éta wanoja tina sadel bécana, lir keur melong hiji kaahéngan nu ngabalukarkeun manéhna ngadadak jadi patung.

“Néng…” pokna sanggeus sababaraha lila.

Si wanoja melong lalaki nu lalaunan ngoléséd tina sadel bécana, terus nyuplak topi. Manéhna teu ngomong sakemék ogé basa si tukang béca terus nangtung hareupeunana.

“Nuju naon tengah wengi aya di dieu?” tukang béca nanya ku sora nu halon pisan.

Si wanoja ukur gideug meueusan jiga nu teu maksud méré jawaban. Manéhna ukur melong sakeudeung ka éta lalaki, terus menerkeun buuk nu ngaroyom kana beungeutna.

“Emang ngantosan tadi, tapi saur Satpam, Enéng tos mulih…”

Simpé.

“Kunaon sapertos nu nangis?” tukang béca ngasupkeun topi kana saku jékétna nu mun ti beurang mah baris katémbong pisan belélna. Sanggeus rarat-rérét ka sabudeureun, manéhna lalaunan cingogo hareupeun si wanoja tepi ka manéhna bisa leuwih jelas melong sapasang panon nu bareubeu.

“Upami Enéng kersa, emang tiasa jajap Enéng mulih ayeuna. Yu…” cenah, ngaemangkeun manéh, sakumaha kabiasaan jalma lian ka tiap tukang béca. Padahal mah umurna téh ngora kénéh. Malah teu pati géséh jeung umur si wanoja gé. Saluhureun saeutik.

Si wanoja gideug. Anggur melong deui ka lebah jalan.

“Enéng moal sawewengi di dieu pan? Sok ku emang diantosan…” tukang béca téh jung nangtung, leumpang sababaraha léngkah, terus ngajanteng deui.

“Teu kudu nungguan…”

“…naha?”

“Teu kudu nanya…”

“Tapi…”

Éta lalaki teu indit. Manéhna masih kénéh hayang cumarita, atawa ngalakukeun naon wé nu bisa ngarobah sikep éta wanoja tepi ka daék mulang dianteurkeun ku manéhna sakumaha biasa. Geus remen pisan manéhna nganteurkeun éta wanoja téh, geus teu inget puluh-ratusna.

Nu pangahirna tadi burit. Manéhna nganteurkeun éta wanoja ka hiji hotél, tur nénjo si wanoja ngaléngkah bangun hampang naker, asup ka hotél sanggeus mayar ongkos nu terus ditunda ku manéhna dina kotak handapeun jok bécana. Manéhna teu boga alesan nanaon, ngan ukur hayang neundeun sakabéh duit nu kungsi katarima ti éta wanoja.

Duit nu sakapeung dirawatan dibébérés, bari ngimpleng keureutan nu méréna. Wanoja nu ceuk angkeuhanana, éstuning pangéndahna najan dibandingkeun jeung ratusan awéwé nu kungsi diuk dina bécana.

Mindeng pisan manéhna ngimpleng si wanoja sabot manéhna ngaringkuk dina bécana bari nungguan panumpang di Parapatan Lima. Ngadadak manéhna robah jadi mahluk nu misterius pikeun tukang béca lianna. Sakapeung sok teu pupuguh ngoréjat jiga nu kagebah, terus tanggah ka langit, clak kana sadel, ngadius indit. Nu ditujuna taya lian iwal ti hotél tempat si wanoja sababaraha jam saméméhna turun tina bécana. Mun geus katémbong si wanoja kaluar tina panto hotél, gancang disampeurkeun kalayan jiga nu yakin pisan yén si wanoja téh bakal merlukeun dirina.

Nganteurkeun si wanoja mulang ka imahna nu teuing lebah mana –manéhna sok ngan ukur dititah eureun hareupeun hiji gang—éstu geus jadi hiburan nu kacida gedé hargana pikeun gairah hirupna nu hamo bisa ditukeuran najan ku ratusan kajadian nu pikasenangeun. Manéhna kadangkala teu mikiran naha nu dipaké mayar ku si wanoja téh duit atawa lambaran daun. Karidoan éta wanoja tepi ka daék dianteurkeun ku bécana, geus jadi hiji bayaran nu kacida mundelna pikeun manéhna.

Tapi kajadian nu kiwari keur disanghareupan, éstuning matak hareugeueun. Naha naon atuh nu geus kajadian nu ngalantarankeun éta wanoja sumegruk sorangan di ieu taman? Naha saban lalaki nu sok biasa ditepungan ku manéhna geus nganyenyeri haténa ku nyarita nu lain-lain? Atawa naha lalaki tengah tuwuh nu sok ditepungan ku manéhna di sababaraha hotél nu béda, nyarita yén manéhna téh geus boga wanoja lian nu leuwih geulis tibatan manéhna? Mémangna aya kitu wanoja nu leuwih geulis tibatan manéhna?

Si tukang béca geus hayang pok nanya, tapi si wanoja nu keur diteuteupna masih kénéh katémbong keur nataran kasedihna sangkan cimata teu terus nyangkrung na panonna. Saha nu geus sakitu tégana, nu geus nimbulkeun kasedih nu bangun taya hinggana dina haté wanoja nu pangéndahna di ieu dunya?

Jeung deui, saha atuh manéhna téh? Ti saprak manéhna aya di ieu kota, can kungsi ngarasa deukeut jeung hiji jalma lian ti jeung éta wanoja. Rasa nu ngan ukur bisa raket jeung haté hiji lalaki nu teu pernah boga kakuatan nu rosa pikeun ngedalkeunana. Naha bener éta wanoja téh sakumaha nu aya dina sangkaanana? Naha ku naon manéhna boga rasa nu teu bisa disieuhkeun najan apal yén éta wanoja saban peuting aya di hotél nu béda-béda? Heueuh. Asa ruwet atuh hirup téh, tapi tangtuna gé bakal kacida teu raména mun dina hirup euweuh karuwet.

Bulan leungit. Langit pinuh ku reueuk. Cahaya konéng lampu taman mimiti diteureuy halimun.

Taya kakuatan séjén nu geus ngalantarankeun éta lalaki diuk di gigireun si wanoja, lian ti geter haténa nu hayang leuwih deukeut ka manéhna. Malah mun kongang mah hayang pisan ngusapan buukna nu galing muntang, mun téa mah manéhna léah sangkan kasedihna gancang lekasan.

“Tos janari,” pokna, angger halon.

Si wanoja ukur nyengkatkeun beungeutna, pelongna lempeng kana patung awéwé nu anggangna ukur sababaraha méter tina korsina. Patung awéwé nu ngaranggahkeun leungeunna jiga nu hayang néwak naon waé nu rék murag ti langit.

“Akang rék tetep ngantosan, sakumaha biasa. Akang rék ngantosan sangkan tiasa jajap Enéng sakumaha biasana,” pokna deui. Najan sorana ngageter, tapi kakuatan nu sarua, nu geus méré tanaga tepi ka manéhna bisa diuk di gigireun éta wanoja, nu méré kawani sangkan manéhna ngaengkangkeun manéh, teu nyebut deui emang jiga saméméhna.

“Naha kudu ngadagoan kuring?” si wanoja nanya, bari angger melong ka lebah patung.

“Lantaran hal éta nu ngalantarankeun haté akang ngarasa bagja…” témbalna bangun nu lahlahan.

“Naon maksudna?”

“Leres, duka naon maksadna. Mung ukur hoyong ngajajapkeun Enéng sakumaha biasa…”

Si wanoja terus inget, kumaha pasemon éta lalaki mun geus ningali manéhna kaluar ti hotél atawa kaluar ti gang tempat biasana manéhna megat béca. Manéhna gé sok ngarasa, yén éta lalaki téh sok melongkeun heula manéhna tepi ka bener-bener ilang tina tetempoanana, saméméh éta lalaki naék deui kana sadel bécana. Manéhna tara réa nyarita, boh keur di jalan, boh mun manéhna turun hareupeun gang atawa di buruan hotél di mana manéhna bakal nyanghareupan pasemon jalma-jalma nu pinuh ku kapalsuan.

“Kunaon di dinya sok hayang nganteur kuring?”

Si lalaki teu nembalan. Manéhna teu bisa ngajelaskeun nanaon. Réa teuing atuda nu kudu dijelaskeunana. Waktu sakumaha panjangna gé bakal tetep samporét pikeun manéhna ngajelaskeun naon nu geus jadi sumber kabagja sakaligus kaguligah haténa.

“Ti mimiti ayeuna di dinya geus teu kudu nungguan deui kuring. Hirup kuring geus lekasan.” Sora si wanoja lir keur ngaharéwos.

Sanggeus ngahuleng bari tungkul, pok si lalaki téh nyarita, “Pikeun akang, tetep bakal aya nu kedah diantos, Néng. Najan tepi ka iraha waé ogé. Ku akang mah moal sina lekasan, lantaran hal éta nu ngalantarankeun hirup akang aya hargana…”

“Naha maké kuring nu sok ditungguan ku didinya téh atuh? Jeung naha maké di dinya nu sok nungguan kuring téh?”

“Akang gé teu terang, Néng. Nu akang apal mah akang téh kedah jajap Enéng boh  miang atawa mulang…”

“Mulang…” ceuk si wanoja bangun nu keur ngunikeun kecap nu teu ngandung harti nanaon. Manéhna ngarahuh. Dina katunggara haténa alatan hiji hal nu ukur manéhna nu apal, si wanoja nangtung, terus ngusap cipanon ku ramona tepi ka garing pisan. Manéhna tanggah ka langit jiga aya nu ditéangan. Tapi nu témbong ukur mongkléng.

Si lalaki melong bangun héran. Jung manéhna gé milu nangtung. Basa si wanoja ngaléngkah nembus halimun, manéhna gancang nyurung bécana. Tepi ka sisi jalan, saurang gé taya nu nyarita.

“Kuring geus kacida capéna pikeun terus-terusan miang,” ceuk si wanoja bari melong kelemeng péngkolan, “Anteurkeun kuring mulang, ka mana wé kumaha anjeun…”

Sanggeus ngahuleng sakeudeung, si lalaki gancang ngelap jok béca nu geus rada kaibunan ku topina, jiga nu geus taya waktu deui pikeun nyokot elap tina handapeun jok. Terus leungeunna nu gumeter muka jékétna, kalayan rintih éta jékét téh dipakékeun ka si wanoja. Manéhna terus nitah si wanoja naék kana bécana, ku sikep nu némbongkeun yén pikeun manéhna mah éta wanoja téh éstuning hiji jalma nu kacida mulyana.***

Tasik, 9 Agustus 2005

*Kantos dimuat dina Khazanah Pikiran Rakyat.